Vlucht naar Phnom penh duurde maar één uur. Eenmaal in het vliegtuig ontmoette ik een Duits meisje, die net als ik alleen onderweg was naar Cambodja. In Bangkok had iemand me aangeraden naar 'Mad monkey hostel' te gaan. Omdat ik verder nog niet veel wist van de stad, had ik die maar alvast geboekt. Ik merkte gelijk dat Phnom penh heel anders is dan Bangkok. Veel minder toeristisch, heeeel veel scooters ( veel meer dan in Bangkok ) Ik heb de hele rit naar m'n hostel geen toerist gezien. Iedereen keek om toen we voorbij reden. Ik wist even niet wat me overkam en was blij dat ik met dat Duitse meisje was.

Eenmaal bij het hostel was alles volgeboekt en ging ik alleen naar m'n dorm (Duitse meisje zocht wat anders). Mad monkey schijnt een best wel bekend hostel te zijn onder backpackers en zit door heel Cambodja. Ben blij dat ik het van te voren had geboekt. Mijn dorm zat precies naast de bar, de ook bij het hostel hoort. Ik was dus eigenlijk verplicht om uit te gaan. Daar had ik wel zin in! Ik ontmoette twee Nederlandse meisjes, daar mee wat gegeten bij een lokaal restaurant vol met Cambodjanen(of Cambodianen, i dont know). Ik moest gelijk naar de wc maar niemand sprak Engels. Ja, hoe leg je dat nou weer uit in gebaren taal. Ik ben er uiteindelijk uitgekomen. De weg naar de wc was ook een voor in de boeken. Door een oud keukentje heen, waar mensen aan het koken waren en me allemaal aankeken van top tot teen, kwam ik aan bij iets wat op een wc moest lijken. ( Een gat in de vloer, met een bak water ernaast).

Nou goed, het eten was heel lekker! We kregen geen kaart. Gewoon eten wat de pot schaft. Ik weet niet precies wat het was, maar het was lekker. Terug in het hostel klaargemaakt voor de avond en wat gaan drinken in de bar van het hostel. Daarna nog naar een club gegaan ergens in Phnom penh.

De volgende dag samen met het Duitse meisje naar de Killing fields geweest. Dit is misschien wel het indrukwekkends wat ik tot nu toe heb gezien. De killing field in Phnom penh is een van de vele killing fields, waar nog niet eens zo heel lang geleden vreselijke dingen zijn gebeurd. Op deze plek zijn tussen 1975 en 1978 ruim 17.000 vrouwen, kinderen en mannen vermoord. Waarom? Omdat ze slimmer waren, zachte handen hadden, monnik waren, rechtshandig. Eigenlijk maakte het niet heel veel uit. Cambodianen werden door hun eigen volk vermoord. In die jaren is in totaal ongeveer 1/3 van het volk vermoord. Om kogels te besparen gebeurden dit om de meest vreselijke manieren. En dat allemaal op deze plek waar ik rondliep. Er waren heel veel massagraven. Sommige nog niet leeggehaald. Ook stonden er overal bordjes met 'sta niet op de botten', omdat er nogal eens (mensen)botten uit de grond kunnen komen. Dit is een van de vele killingfields die ontdekt zijn. Tot 2011 zijn er nieuwe killingfields ondekt, waar net als hier, mensen op vreselijke wijze vermoord werden. Veel killingfields zijn ook nog niet ontdekt, of kunnen niet ondekt worden omdat de omgeving vol met landmijnen ligt.

Ik begon aan een audiotour, waar in het Nederlands verteld werd wat er was gebeurd op de plekken waar ik liep. Ook liep ik langs een boom, waar baby's tegenaan geslagen werden om kogels te besparen.

Het was zo indrukwekkend maar aan de andere kant ook echt heel sneu. In wat voor angst hebben deze mensen wel niet moeten leven? Eigenlijk iedereen die nu boven de 45/50 is in Cambodja heeft dit bewust mee moeten maken. Veel mensen in Cambodja hebben hun broer, zus, kind of ouders moeten verliezen, of zien worden vermoord. Ik ben er zeker wel een paar uur echt stil van geweest.

De reis vervolgde naar Tuol sleng museum. Tuol sleng is een highschool die in 1975 werd overgenomen door Pol pot's security. De zelfde mensen die ook de killingfields opzetten. Ze veranderden Tuol sleng tot een gevangenis. (prison 21). Deze gevangenis werd de plek waar mensen gemarteld en vermoord werden. Elke gevangenen werd gefotografeerd voor dat ze binnen kwamen en soms ook na dat ze gemarteld waren. Deze foto's hangen nu in het gebouw. Al deze mensen die gefotografeerd werden, zijn op deze plek vermoord. Mensen werden eigenlijk zomaar opgepakt en moesten verklaren dat ze en misdrijf hadden begaan. Een misdrijf die ze niet hadden gedaan. Deden ze dit niet, dan werden ze gemarteld tot ze zeiden dat ze het wél hadden gedaan.

Op deze plek zijn tussen 1975 en 1978 zo'n 100 mensen per dag vermoord.

Van al de mensen die hier gevangen zijn genomen hebben 7 mensen het maar overleefd. Één van de mensen verkoopt nu boeken op het terrein van Tuol sleng. Zo bijzonder dat deze man op deze plek kan blijven. Het Tuol sleng museum is eigenlijk niet veranderd. Het heeft nog steeds de martel- kamers, de hokjes waar de gevangenen sliepen en de regels hangen ook nog aan de muur.

Tot op de dag van vandaag merk je in Cambodja nog veel van wat er toen gebeurd is. Zo zijn veel oude werken vernietigd en kunnen nog maar vrij weinig mensen de traditionele Cambodiaanse dans.

Na deze vrij heftige dag, ben ik even wat gaan lezen in mijn kamer, maar al gauw vroegen mensen me mee uit eten. Hierna nog even een drankje gedaan en vroeg gaan slapen, de volgende dag vervolgde ik mijn reis naar Sihanoukville. In kwam aan in Sihanoukville met Chris, die ik ontmoet had in Phnom penh, we hadden één dag in Sihanoukville waar we later door gingen naar Koh rong, waar we met nog meer mensen hadden afgesproken.

Koh rong is best een apart eiland. Het kent maar beperkt elektriciteit, bijna geen wifi en als je ergens wat wil eten dan kan dat soms ook niet. Maar voor de rest is dit eiland echt super! Vooral nu in het laagseizoen zijn er bijna geen mensen, een handje vol backpackers. Het voelt echt alsof je even weg van de wereld bent. Ik kan echt uren vertroefen op dit witte strand met heldere zee. WORDT VERVOLGDDDD